Baan kwijt: deel 1
Een nieuwe reis begint. Ik heb er al eens over geschreven. In deze tijd zitten veel toppers op de bank. In managementlagen is, ook in retailland, behoorlijk gesneden de afgelopen 2 jaar. Als manager was je altijd druk en bepaalde je richting. En nu even niks….Sommigen storten zich doelgericht op het “volume” solliciteren, anderen bevriezen, weer anderen gaan netwerken en weer anderen worden ZZP’er. Natuurlijk is er ook een groep die direct in een nieuwe baan rolt, koester dit vooral, jou is veel onrust bespaard gebleven en voor jou geldt deze blog niet!
Voel je na het lezen van bovenstaande iets in je onderbuik? Herkenning? Graag help ik je een eind op weg. Maak jezelf belangrijk en ontspan, dat is het begin. Emoties kun je niet tegenhouden, die horen bij baanverlies. Mijn tip: laat het gaan. Neem je tijd om dit op de rit te krijgen. Want ik zie het, de klant ziet het, jouw omgeving ziet het. En helaas maar waar, maar in deze tijd ziet de nieuwe potentiële werkgever jouw emotie (woede en/of verdriet) als risico. Je komt er niet doorheen, wat voor een topper je ook bent. Stap 1 is dus: goed zorgen voor jezelf!
Hoe doe je dat? Dat is voor iedereen verschillend. Boksbal, strandwandeling, coaching, boeken lezen, meer tijd door brengen met je kids…..maatwerk…maak er jouw plan van. Dat kan jij als manager of als senior professional! En praat er met vrienden over. Ook al hoor je snel, ach het komt wel goed etc. etc. etc. Reageer in ieder geval niet door als een dolle 100 sollicitaties te versturen. Besef je dat je dan klap, op klap, op klap, moet incasseren.
Nee stap 1 start met: hoe kom ik weer bij mezelf, mijn kracht, mijn kwaliteit? En accepteer dat de gemiddelde sollicitant tussen de 6 en 12 maanden (minimaal) solliciteert alvorens zijn/haar maatpak te vinden. En misschien ligt dat er wel aan, dat we die tijd nodig hebben om te onderzoeken waar echt onze toegevoegde waarde ligt. En natuurlijk zijn er uitzonderingen, dat hoor ik iedereen zeggen in het begin. Achter de schermen als headhunter ervaar ik echter de stroperige realiteit.
Moeilijk om in te zien is ook; dat je nu moet genieten van die extra vrije tijd. Althans dat roept jouw omgeving wellicht herhaaldelijk. Alleen……. dat is moeilijk als je niet weet wanneer die baan weer komt. Dan voelt het niet als vakantie. Dat zal alleen diegene snappen die dit al eens ervaren heeft. De rest heeft makkelijk praten.
Stap 1: herpak jezelf en doe alles wat nodig is om dit voor elkaar te krijgen. Geef jouw baanverlies een plek, maak een plan om jouw kwaliteiten te ontdekken. Zet een streep onder het verleden en zet die 1e stap richting jouw nieuwe toekomst. Wat is er nou mooier dan dat je weet dat er ergens een pad voor jou ligt, waar je thuis hoort. Daar waar jouw kwaliteiten echt weer zullen opbloeien. Maar dat begint met weer in jouw kracht te komen te staan. En weet, er zijn er velen met jou die hier doorheen moeten. Jij was een topper, bent een topper en zult een topper zijn! Up we go!
